Arrr, makkers, zet je schrap voor een verhaal dat zelfs de meest doorgewinterde zeeschuimer doet blozen! In het mistige Manchester, waar de ziekenhuizen net zo grijs zijn als de zee bij zonsopgang, was er een dokter die zijn kompas even helemaal kwijt was. Dokter Suhail Anjum, een getrouwde man van 44 lentes, stond op het punt een patiënt onder zeil te helpen – letterlijk, want de arme ziel lag al verdoofd op de operatietafel.
Maar in plaats van zijn plicht als kapitein van de snijzaal te vervullen, riep Anjum dat hij een pauze nodig had. Hij vroeg een collega om de wacht over de patiënt te houden, en sloop toen als een ware schelm naar een andere operatiekamer. Daar wachtte hem geen rust, maar een vurige ontmoeting met verpleegkundige C. Binnen een paar minuten werden ze betrapt door een collega, die zo geschokt was dat ze bijna overboord sprong – de broek van de verpleegster lag op haar enkels en Anjum was druk bezig zijn riem weer vast te maken.
Toen de rook was opgetrokken en de hoorzittingen begonnen, gaf Anjum ruiterlijk toe dat hij zich als een landrot had gedragen. Hij noemde zijn gedrag schandelijk en stak de schuld op een stormachtige periode in zijn leven, waarin hij en zijn vrouw na de vroeggeboorte van hun dochter niet meer samen konden varen. Maar hij verzekerde iedereen dat de patiënt geen schade had opgelopen – dankzij de waakzame bemanning in de operatiekamer werd de klus alsnog geklaard.
Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje over het ziekenhuisdek. De collega die het stel betrapte, meldde het direct aan haar kapitein, en al snel werd Anjum op het matje geroepen. Hij was acht minuten van het schip verdwenen, maar gelukkig bleef de patiënt ongedeerd. Toch was het een flinke klap voor het vertrouwen in de bemanning.
Tijdens de hoorzitting in Manchester, waar de Medical Practitioners Tribunal Service het roer in handen had, gaf Anjum toe dat hij zijn eigen belangen boven die van zijn patiënt en collega’s had gesteld. Hij wist dat zijn acties de patiënt in gevaar hadden kunnen brengen, en hij bood zijn oprechte verontschuldigingen aan. “Ik heb iedereen teleurgesteld,” zei hij, “en ik wil het rechtzetten.”
De tribunaalvoorzitter, Rebecca Miller, was streng maar rechtvaardig. Ze vond dat Anjum’s gedrag ernstig genoeg was om als serieuze misstap te gelden, maar zag ook dat hij vastbesloten was om nooit meer zo’n fout te maken. De kans dat hij nog eens het schip zou verlaten voor een vluggertje werd als zeer klein ingeschat.
En zo werd er besloten dat Anjum geen straf zou krijgen, al hangt er nog een waarschuwing boven zijn hoofd als een dreigende stormwolk. De dokter mag zijn zeilen weer hijsen en verder varen in de medische wateren, maar hij zal altijd herinnerd worden aan die beruchte dag waarop hij zijn kompas verloor in de mist van verlangen.
Dus, piraten, onthoud: zelfs op het scherpst van de snede moet je je hoofd erbij houden. Want wie zijn plicht vergeet voor een avontuurtje, kan zomaar in woelige wateren terechtkomen!